צי קען מען נאָך אַלץ רעדן װעגן אַ פֿילשפּראַכיקער ייִדישער װעלט־ליטעראַטור? װען מען לײענט ראָמאַנען, װאָס זײַנען אַרױס אין די לעצטע פּאָר יאָר אױף ענגליש, רוסיש, דײַטשיש און העברעיִש, שאַפֿט זיך אַן אײַנדרוק, אַז די מחברים באַהאַנדלען געװיסע טעמעס און ענינים בשותּפֿות, אַפֿילו װען זײ אַלײן זײַנען ניט געװױר אײנער פֿונעם אַנדערן. דער נײַער ראָמאַן פֿונעם אַמעריקאַנער שרײַבער מײַקל שאַבאָן „לבֿנה־גלימערונג” איז אַ גוטע ראיה דערצו.
דער ראָמאַן איז אָנגעשריבן אינעם זשאַנער פֿון משפּחה־געשיכטע, װאָס דער זײדע דערצײלט דעם מחבר אין די סאַמע לעצטע טעג פֿון זײַן לעבן. עס איז ניט שײַך, װי אמתדיק די דאָזיקע געשיכטע איז. אַ פּנים מישט שאַבאָן אמת מיט פֿאַנטאַזיע װי עס פּאַסט זיך בעסער פֿאַר זײַן שרײַבערישע כּװנות. ניט אין דעם גײט עס. דער ראָמאַן דערצײלט די געשיכטע פֿון דער צװײטער העלפֿט פֿונעם פֿאַרגאַנגענעם יאָרהונדערט װי אַ פּערזענלעכע דערפֿאַרונג פֿון אַ ייִדישן מאַנצבל, װאָס איז געבױרן און אױפֿגעהאָדעװען געװאָרן אין דער אָרעמער ייִדישער געגנט אין פֿילאַדעלפֿיע.
דער זײדע איז געװען אַ האַרטקעפּיקע פּאַרשױן, אַ פֿעיִקער און אַ זשװאַװער אָבער אױך אַ שװערער מענטש, װאָס האָט איבערגעלעבט הצלחות און מפּלות. צום סאַמע סוף פֿון דער צװײטער װעלט־מלחמה האָט מען אים גענומען אינעם ספּעציעלן מיליטערישן אָפּטײל, װאָס האָט זיך געיאָגט נאָך שפּורן פֿון דער געהײמער דײַטשישער פּראָגראַם פֿאַר אַנטװיקלען ראַקעטן־געװער. זינט דעם איז דער זײדע געװאָרן ממש פֿאַרליבט אין ראַקעטן און קאָסמאָסשיפֿן און זײ אָפּגעגעבן זײַן גאַנץ לעבן.
דער זײדע האָט התונה געהאַט מיט אַ ייִדישער פֿרױ פֿון פֿראַנקרײַך, װאָס האָט זיך געראַטעװעט מיט איר קלײן טאָכטערל, דעם דערצײלערס מוטער, אין אַ קאַטױלישן קלױסטער. אָבער די משפּחה־לעבן איז ניט געװען גליקלעך װײַל די פֿרױ האָט געליטן פֿון אַ גײַסטלעכער קראַנקײט. דער האָט אױך געהאַט זײַנע צרות, פֿאַרבראַכט אַ צײַט אין דער תּפֿיסה און שיִער ניט דערהרגעט זײַן בעל־הבית אױף דער אַרבעט. הקיצור, װי עס באַמערקן די רעצענזיע אינעם זשורנאַל „ניו־יאָרקער”, איז „לבֿנה־גליטערונג” אַ פֿאַרקירצטע געשיכטע פֿון דער פֿאַרגאַנגענער תּקופֿה געפּרעסט אין אײן מענטשלעכן גורל. און אין דער דאָזיקער געשיכטע, זאָגט שאַבאָן, „אַלצדינג לאָזט זיך צוריקפֿירן צו דער צװײטער װעלט־מלחמה”.
¿Todavía podemos hablar de un filshprakhiker judía velt-Literatur? Cuando la gente lee novelas, que fueron publicados en los últimos dos años en Inglés, ruso, alemán y hebreo, a la altura de la impresión de que los autores tratan ciertos temas y cuestiones en asociación, incluso cuando ellos mismos no están gevoyr una de la otra. La nueva novela del escritor estadounidense Michael SHABON “lvnh-glimerung” es una buena vista ella.
La novela está escrita en el género de mshpkhh-geshikhte, que el abuelo le dijo al autor en los últimos días de su vida. No está relacionado, como amsdik Esta historia es. Una cara Toss verdad SHABON con la fantasía, ya que dejó pasar por su mejor intención escritorio. No en esta lo hace. La novela cuenta la historia de la segunda mitad del siglo pasado como una experiencia personal de un hombre judío, que nació y aoyfgehodeven estado en la zona pobre judía en Filadelfia.
El abuelo era una persona hartkepike, una multa y una animada pero también un hombre difícil que había pasado htslkhus y mplus. Para el mismo fin de la Segunda Guerra Mundial fueron que tomó en la división militar especial, que se ha ido tras la pista del programa alemán secreto para desarrollar raketn-Guever. Dado que este es el abuelo se convirtió, literalmente, se enamoró de cohetes y kosmosshifn que dieron su vida.
El abuelo tenía Torá tuvo con una mujer judía de Francia, que ha sido entregado con su hija, la madre de distribución en una iglesia católica. Pero mshpkhh-lebn no estaba contento porque la mujer había sufrido de una enfermedad espiritual. El también tenía sus problemas, pasado un tiempo en la cárcel y casi no mató a sus bel-Hbis en el trabajo. Acceso directo, ya que tomó nota de la opinión en la revista “New York” es “lvnh-gliterung” una historia farkirtste del pasado periodo de prensa en un destino humano. Y en esta historia, dice SHABON, “todo lo que se pudo hacer copia de la Segunda Guerra Mundial.” Traducción automática de google.