ווי ס׳איז באַקאַנט, האָט מען אין אַ סך לענדער לעצטנס אײַנגעפֿירט די ביאָמעטרישע פּאַספּאָרטן מיט קליינע עלעקטראָמישע מכשירים, וואָס אַנטהאַלטן אַזאַ אינפֿאָרמאַציע וועגן דעם מענטש, ווי פֿינגער-אָפּדרוקן און בילדער פֿונעם פּנים און די אויגן. אויב די אינפֿאָרמאַציע שטימט נישט מיט דער קאָפּיע, רעקאָרדירט אין אַ שטרענג-פֿאַרזיכערטער קאָמפּיוטער-באַזע, קאָנען די גרענעץ-דינסטן גרינג באַשטעטיקן, אַז דער פּאַספּאָרט איז אַ פֿאַלשער.
בלויז אַ קליינע צאָל לענדער האָבן אָבער אַזאַ צענטראַליזירטע אינפֿאָרמאַציע-באַזע. אַ צאָל מענטשן האָבן שוין דעמאָנסטרירט, אַז מיט פֿאַרשיידענע קלוגע קונצן קאָן מען אַזאַ דאָקומענט יאָ פֿעלשן. אינעם יאָר 2008, האָט אַ גרופּע קאָמפּיוטער-העקערס פֿאַרעפֿנטלעכט אַ באַריכט וועגן זייערע עקספּערימענטן און דעמאָנסטרירט אַ פֿאַלשן ביאָמעטרישן פּאַספּאָרט, וואָס ווערט אָנערקענט דורך די מאַשינען ווי אַן עכטער אַמעריקאַנער, אָבער געהערט, כּלומרשט, צום פֿאַרשטאָרבענעם זינער עלוויס פּרעסלי.
אַ סך מענטשן אַרום דער וועלט זענען אומצופֿרידן מיט אַזעלכע פּאַספּאָרטן, ווײַל זיי גלייבן, אַז די דאָזיקע דאָקומענטן קומען אין סתּירה מיט זייערע בירגער-רעכט און פֿאַרשאַפֿן זיכערהייט-פּראָבלעמען. ווײַט נישט יעדער וויל רעקאָרדירן זײַנע פֿינגער-אָפּדרוקן. נישט ווייניק מענטשן זאָגן זיך אָפּ, צוליב דעם, צו באַזוכן די פֿאַראייניקטע שטאַטן, וווּ מע פֿאָדערן יעדן אויסלענדישן טוריסט צו ווײַזן זײַנע פֿינגער אינעם פֿליפֿעלד. אַן אַנדער זאָרג, וואָס עמעצער קאָן שטילערהייט אויסגעפֿינען די פּערזענלעכע אינפֿאָרמאַציע וועגן אַ מענטש, וואָס טראָגט אַזאַ פּאַספּאָרט אין קעשענע.
אַזעלכע דאָקומענטן האָט מען אײַנגעפֿירט, כּדי אָפּצושטעלן די גאַנצע געהיימע אינדוטסריע פֿון פֿאַלשע פּאַספּאָרטן. נישט אַלעמאָל קויפֿן מענטשן געפֿעלשטע דאָקומענטן צוליב קרימינעלע סיבות; צומאָל טוען זיי דאָס לשם אַ פּראָטעסט צי סתּם אויף טשיקאַוועס. למשל, דער אַמעריקאַנער אַקטיאָר וועסלי סנײַפּס האָט געפּרוּווט אינעם יאָר 2005 אַרײַנצופֿליִען קיין יאָהאַנעסבורג מיט אַ פֿאַלשן דרום-אַפֿריקאַנער פּאַספּאָרט. מע האָט אים פֿאַרדעכטיקט, אַרעסטירט, אַבער שפּעטער געשיקט אַהיים, ווײַל ער האָט געטראָגן מיט זיך אויך אַן עכטן אַמעריקאַנער פּאַס. ס׳זעט אויס, אויב זײַן דאָקומענט איז טאַקע געווען אַ פֿאַלשער, האָט סנײַפּס דאָס געטאָן סתּם אויף טשיקאַוועס.
יעדער פֿאַרשטייט, פֿאַרוואָס מענטשן באַנוצן זיך מיט געפֿעלשטע דאָקומענטן: אויסצובאַהאַלטן זייער נאָמען, צו אימיגרירן אָן אַ וויזע, צו אַנטלויפֿן פֿון זייער לאַנד, פֿאַר קרימינעלע מאַפֿיע-געשעפֿטן. יונגע מענטשן קריגן אויך אַמאָל פֿאַלשע פּאַפּירן, כּדי זיך צו פֿאַרשטעלן פֿאַר דערוואַקסענע. ס׳איז ווייניקער באַקאַנט, אָבער, אַז צווישן די עכטע און פֿאַלשע פּאַספּאָרטן ליגט אַ „גרויער‟ שטח פֿון פֿאַרשיידענע אַנדערע דאָקומענטן, וואָס זעען אויס ווי אַ לעגיטימער פּאַס.
דעם 24סטן יולי איז אין בערלינגטאָן, שטאַט ווערמאָנט, געשטאָרבן בײַ 91 יאָר סאָל גאַרעט (גאַרי) דייוויס, דער דערפֿינדער פֿונעם אַזוי-גערופֿענעם „וועלט־פּאַספּאָרט‟. זײַן טאַטע, מאיר דייוויס, האָט אָנגעפֿירט מיט אַ פּאָפּולערן אָרקעסטער, דערפֿאַר האָט גאַרי זיך אויך פֿאַראינטערעסירט מיט קונסט און געוואָרן אַ בראָדוויי-אַקטיאָר. בעת דער צווייטער וועלט־מלחמה, האָט ער געדינט ווי אַ פּילאָט פֿון אַ באָמבאַרדיר-עראָפּלאַן. אינעם יאָר 1948, האָט ער שטאַרק חרטה געהאַט פֿאַר געוויסע מלחמה-אַקציעס פֿונעם מיליטער, זיך אָפּגעזאָגט פֿון זײַן אַמעריקאַנער בירגערשאַפֿט, און זיך דערקלערט ווי אַ קאָסמאָפּאָליט — אַ בירגער פֿון דער וועלט.
אינעם זעלבן יאָר, האָט דייוויס אויסגענוצט זײַן טעאַטראַלישן טאַלאַנט, כּדי איבערצורײַסן אַ סעסיע פֿון דער גענעראַל־אַסאַמבלעע בײַ דער „יו-ען‟ אין פּאַריז, און גערופֿן די פּאָליטיקער צו שאַפֿן „אַ פֿאַראייניקטע וועלט־רעגירונג פֿאַר אַלע מענטשן‟. ס׳קאָן זײַן, אַז זײַן אויפֿטריט האָט געהאָלפֿן די „יו-ען‟ איינשטימיק אָנצונעמען, מיט צוויי וואָכן שפּעטער, די אינטערנאַציאָנאַלע דעקלאַראַציע פֿון מענטשנרעכט.
מיט אַ יאָר שפּעטער, האָט דייוויס אָרגאַניזירט אין פֿראַנקרײַך אַ רעגיסטראַציע-אינסטאַנץ פֿון קאָסמאָפּאָליטן; 750,000 מענטשן האָבן זיך פֿאַרשריבן. די רעגירונג פֿונעם ראַטן-פֿאַרבאַנד האָט זיך באַצויגן צו דעם אָן אַ גרויסן ענטוזיאַזם. די צײַטונג „פּראַוודאַ‟ האָט געשילדערט דייוויסן, ווי אַ „סכּנותדיקן אַמעריקאַנער מאַניאַק‟. מיט דייוויסעס טעטיקייט אין פּאַריז האָט זיך, צום אומגליק, אָנגעהויבן סטאַלינס קאַמף קעגן די „אָנוואָרצלדיקע קאָסמאָפּאָליטן‟, וועלכע האָט זיך פֿאַרוואַנדלט אין אַן אַנטיסעמיטישער רדיפֿה.
וואָס טויג עס אַזאַ טעטיקייט, אַחוץ אַ סימבאָלישן זשעסט? אינעם יאָר 1954 האָט דייוויד זיך געגעבן אַן עצה און געשאַפֿן אַ קאָסמאָפּאָליטישע כּמו-רעגירונג, וואָס גיט אירע בירגער אַ ספּעציעלן „וועלט-פּאַספּאָרט‟, און אָנגעהויבן אַ פּאָליטישע קאַמפּאַניע, האָפֿנדיק איבערצוצײַגן פֿאַרשיידענע לענדער צו אָנערקענען אַזאַ בירגערשאַפֿט.
נישט ווייניק באַקאַנטע מענטשן האָבן זיך ערנסט באַצויגן צו דער חידושדיקער אינסטאַנץ. למשל, דער באַרימטער פֿידלער און דיריגענט יהודי מנוחין האָט באַקומען איינעם פֿון די ערשטע „קאָסמאָפּאָליטישע פּאַספּאָרטן‟.
Read more: http://yiddish.forward.com/articles/172419/a-passport-for-rootless-cosmopolitans/#ixzz2dHe5hl30
Registro de Ciudadanos del Mundo
El Registro de Ciudadanos del Mundo es un organismo técnico que trabaja en pro del civismo mundial, es decir, por una conciencia mundial de los seres humanos que permita obtener paz, estabilidad y justicia en todo el ámbito planetario.
Garry Davis anunció la estructuración de este Registro el día 1 de enero de 1949 y el 27 de julio del mismo año se depositaron los estatutos con el nombre de Regístre International des Cítoyens du Monde (R. I. C. M.). Estas fueron las siglas de la primera época de funcionamento del Registro, que tenía su sede en París. Un año antes, en 1948, Garry Davis y Robert Sarrazac habían interrumpido la Asamblea General de las Naciones Unidas para exigir la democratitzación y la supranacionadad de la ONU. De esta primera etapa del Registro (R. I. C. M.) destacan Guy y Renée Marchand, como los más significados activistas. Más adelante, la organización adoptó las siglas RECIM.
De hecho no puede pretenderse que aquellos que no estén inscritos en el Registro no puedan considerarse ciudadanos del mundo. En realidad, los Ciudadanos del Mundo son todas aquellas personas –inscritas o no en el Registro– que adoptan como suyas las ideas de auténtica democracia global que propugna el mundialismo.
De una manera clara, puede decirse que el mundialismo es la teoría y los ciudadanos del mundo son la práctica. Tal com está configurado, el Registro de Ciudadanos del Mundo no es ni un movimiento, ni un partido, ni una asociación. Es simplemente un organismo técnico cuya misión es inscribir en un registro central (RECIM), que está en Francia, a las personas que desean plasmar este sentimento en una cosa tan simbólica, tan sencilla y tan aparentmente inútil com puede serlo el hecho de tener un carné (credencial o tarjeta)1 . La fórmula de compromiso para la obtención de esta tarjeta de identidad de ciudadano del mundo es la siguiente: “Consciente de mis responsabilidades, y resuelto a obtener el reconocimiento de mis derechos de miembro de la comunidad mundial, solicito que, conservando mi nacionalidad, se me inscriba como ciudadano del mundo”.
Dicha tarjeta permite participar, cada tres años, en las elecciones de los nuevos miembros del Congreso de los Pueblos (Congrès des Peuples), la primera institución civil mundial formada por personas que se hayan distinguido por sus trabajos mundialistas2 . Las primeras elecciones transnacionales al Congreso de los Pueblos tuvieron lugar en 1969.
Pero la falta de recursos económicos junto con el hecho de que los Estados, apegados al concepto de soberanía, no hayan visto con buenos ojos los movimentos mundialistas3 4 5 6 7 8 llevados a cabo por los Ciudadanos del Mundo, han impedido que las ideas de estos no hayan transcendido demasiado. Con todo, actualmente el número de Ciudadanos del Mundo sigue aumentando y hay centros de Registro en más de cien países del mundo.
El 3 de marzo de 1966, trece ciudadanos del mundo de renombre universal hacían público el llamado Manifiesto de los Trece9 a favor del mundialismo y con la intención de “salvar a la humanidad”. El segundo párrafo de este manifiesto dice así: “La falta de instituciones mundiales capaces de asegurar la satisfacción de las necesidades comunes a todos es burlar-se del ser humano, mientras riquezas inmensas se malgastan y los dos tercios de la humanidad pasan hambre”. Este Manifiesto, firmado por trece ciudadanos del mundo de renombre universal entre los que figuran Bertrand Russell (Nobel de Literaura 1950), Linus Carl Pauling (Nobel de Química 1954 y de la Paz 1962), Abbé Pierre (fundador de las Comunidades de Emaús) o Lord John Boyd Orr (Nobel de la Paz 1949) supuso un fuerte impulso para el movimiento y para el Registro de Ciudadanos del Mundo.
What is the World Government of World Citizens?
WHEN AND HOW WORLD GOVERNMENT WAS BORN
On 25 May, 1948, in Paris, France, Garry Davis (26), a former Broadway actor and US. bomber pilot of World War II, renounced his exclusive citizenship in and allegiance to the United States of America.
At the same time, he publicly declared himself a “citizen of the world.”
From that moment on, Davis, legally “outside” the nation-state represented the sovereignty of all human beings and become an operative world-government-in-microcosm.
WHAT WAS THE REACTION?
Many, especially in the United States, derided Davis as a
“frustrated war veteran,” “impractical,” “utopian.” or simply “crackpot.” But thousands of others, shocked by the horrors of two world wars between sovereign states and by the threat of a nuclear holocaust, began to take legalized world citizenship seriously. Many refugees, especially those in Europe, having been daily harassed by the national bureaucracy, saw world citizenship as their only hope for direct control over their lives.
THE UN GENERAL ASSEMBLY COMES TO PARIS
The French government ordered Davis out of France by 12 September. But with no passport, Davis was stuck…until the United Nations General Assembly came to Paris on 7 September and declared the Palais de Chaillot “international territory.”
Davis again staked his claim 11 September by “leaving” France and “entering” the UN’s territory! With the UN as backdrop, the World Citizen called for world law, asking the UN to transform itself into a world government via a review conference sanctioned by art. 109 of its Charter. At the same time, he designed and issued the first World Citizen Identity Card.
Letters of support by the thousands began to pour in. A new transnational constituency began to be identified.
But the UN itself asked the French Government to rid it of the troublesome idealist. He was expelled from UN territory by French police on 17 September but not without worldwide publicity.
THE GENERAL ASSEMBLY IS INTERRUPTED BY THE PEOPLE
The world citizen movement gained momentum when on 19 November, 1948, the former bomber pilot with friends interrupted a session of the General assembly again publicly calling upon that body to declare and transform itself into a democratic world government, thus providing a stable base for peace and legitimizing world citizenship. This time, UN security police expelled Davis forcibly.
THE ORAN DECLARATION
Delivered November 22, 1948 by World Citizen Garry Davis to the General Assembly of the United Nations, Palais de Chaillot, Place de Trocadero, Paris, France.
Mr. Chairman and Delegates: I interrupt you in the name of the people of the world not represnted here. Though my words may be unheeded, our common need for world law and order can no longer be disregarded.
We, the people, want the peace which only a world government can give.
The sovereign states you represent divide us and lead us to the abyss of Total War.
I call upon you no longer to deceive us by this illusion of political authority.
I call upon you to convene forthwith a World Constituent Assembly to raise the standard around which all men can gather, the standard of true peace, of One Government for One World.
And if you fail us in this…stand aside. for a People’s World Assembly will arise from our own ranks to create such a government.
We can be served by nothing less.
Worldwide support, including prominent thinkers such as Albert Einstein, Albert Camus, Albert Schweitzer, Lord Boyd-Orr, Claude Bourdet, Richard Wright and Carlo Levi brought increased attention from the media and public alike.
Dr. Herbert Evatt, then president of the General Assembly, later received Davis and a world citizenship delegation promising to transmit to the delegated the world citizen petitions.
On 3 December, 1948, at the Velodrome d’Hiver in Paris attended by over 20,000, Davis read Evatt’s response to the question as to whether the UN had a definite plan to make world peace.
Dr. Evatt’s answer was a categorical no.
WORLD GOVERNMENT IS DECLARED IN 1953
In 1949, Davis founded the International Registry of World Citizens. Over 750,000 individuals in 150 countries registered.
On 4 September, 1953, from the Town Hall of Ellsworth, Maine, he declared the founding of the World Government of World Citizens based on fundamental human right, calling for recognition from both individuals and other governments.
For Davis, the act was neither frivolous nor utopian, but entirely pragmatic and legitimate. The exercise of the right of political choice was inalienable, he claimed, and even sanctioned by the United States Constitution (9th amendment) and article 15(2), Universal Declaration of Human Rights. Still stateless, he had been imprisoned 16 times since 1948 for lack of “valid” papers. Along with other stateless world citizens, he needed a legal base with which to deal with national bureaucrats.
THE WORLD SERVICE AUTHORITY
Within months of the Ellsworth Declaration, Davis faced a demand for World Government documents, identity cards, etc. from stateless persons, refugees and world citizens that was larger than any one person could handle.
To meet this demand, in January, 1954, he founded the World Service Authority (WSA) in New York as the administrative organ of the new government. Using the Universal Declaration of Human Rights [Article 13, Section 2], as its mandate, the WSA began issuance of World Government documents starting with the World Passport.
The World Government of World Citizens had passed beyond being merely an idealistic concept incorporated by one human. It has in fact become operational.
Today the WSA is a non-profit, global “city hall” for individuals everywhere who are seeking to evolve the World Government or are seeking assistance from it. WSA is currently centered in Washington, D.C. with agents throughout the world. A Tokyo office was opened in 1989 and is now located in Shanghai to service world citizens in the “Pacific Rim” area. To date over 2,500,000 WSA passports, WG ID cards and birth certificates have been issued. Over 150 countries have recognized the passport on a de facto basis.
Artículos Relacionados: