דער באַקאַנטער העלעניסט, היסטאָריקער און פֿירער פֿונעם ייִדישן אַרבעטער־בונד, פּראָפֿ’ ד”ר בנימין י. נאַדעל, איז געשטאָרבן דעם 11טן דעצעמבער, 2014, אין ניו־יאָרק, אין עלטער פֿון 96 יאָר.
נאַדעל איז געווען איינער פֿון די פֿירנדיקע געלערנטע אויפֿן געביט פֿון דער געשיכטע און די שפּראַכן בײַם שוואַרצן ים אין דער אַלטצײַט און אין מיטל־עלטער. אין 1985, קוקנדיק צוריק אויף זײַן קאַריערע, האָט ער זיך אויסגעדריקט אַזוי: „אין משך פֿון איבער פֿערציק יאָר איז פֿאַר מיר די פֿאָרשונג פֿונעם אָפּשטאַם פֿון די מיזרח־אייראָפּעיִשע ייִדן סײַ אַן אופֿן זיך אויסצודריקן וויסנשאַפֿטלעך, סײַ אַ מיטל פֿאַר מײַן נאַציאָנאַלער זעלבסט־אַפֿירמאַציע‟.
נאַדעל איז געבוירן געוואָרן אין פּעטראָגראַד, רוסלאַנד, דעם ערשטן נאָוועמבער 1918, אָבער די משפּחה איז אין גיכן אַריבער קיין ווילנע. דער טאַטע, איציק, איז געווען אַ מעטאַל־אַרבעטער, די מאַמע, אסתּר — אַ נייטאָרין, זײַנען די עקאָנאָמישע מיטלען זייערע געווען באַגרענעצט. מ’האָט זיי אַרויסגעשטעלט פֿון זייער דירה אויף דער דײַטשער גאַס אין מיטן ווינטער צוליב זייער ניט־צאָלן דירה־געלט. אין דער היים האָט מען גערעדט ייִדיש, אָבער די עלטערן האָבן אויך גוט געקענט רוסיש.
צו אַכט יאָר איז בנימין געפֿאָרן אינעם בונדיסטישן זומער־לאַגער אין שרודבאָרוּוו. ער האָט זיך געלערנט אין דער גימנאַזיע אויף דער רודניצקער גאַס און גראַדויִרט פֿונעם ווילנער ייִדישן לערער־סעמינאַר אין 1936. אין דער היים האָט בנימין זיך אויסגעלערנט רוסיש און אין דער גימנאַזיע — דײַטש. אין 1936 האָט ער אָנגעהויבן שטודירן די געשיכטע פֿון דער אַלטצײַט און אַרכעאָלאָגיע אינעם אוניווערסיטעט א”נ פֿון סטעפֿאַן באַטאָרי אין ווילנע. ער האָט אין 1939 גראַדויִרט מיט אַ מאַגיסטער אין פֿילאָלאָגיע, דער טעזיס איז געווען, „דער פּוילישער אויפֿשטאַנד פֿון 1836 און די ווילנער ייִדן‟. ער האָט געדינט אינעם „ייִדישן אַקאַדעמישן קרײַז פֿאַר דער הומאַניסטיק‟ און זיך באַטייליקט אין דעם „ייִדישן אַקאַדעמישן ספּאָרטקלוב‟ אין די יאָרן 1936־1939. מ’האָט אים אָנגענומען אין דער ייִוואָ־אַספּיראַנטור אין 1939. ווי אַ בונדיסט, האָט ער זיך געשטעלט קעגן דעם אַנטיסעמיטיזם און זיך אָפּגעזאָגט צו זיצן אויף די „געטאָ־בענק‟ פֿאַר ייִדן אינעם אוניווערסיטעט — האָט ער געהערט די רעפֿעראַטן שטייענדיק. אין געשלעגן מיט די נאַציאָנאַליסטישע „ענדעקעס‟ האָט מען אים שווער צעקלאַפּט.
ערבֿ דעם אויסבראָך פֿון דער צווייטער וועלט־מלחמה האָט נאַדעל זיך פֿאַרשריבן אינעם ווײַסרוסישן אוניווערסיטעט אין מינסק. די דײַטשן זײַנען באַפֿאַלן דעם ראַטן־פֿאַרבאַנד אין יוני 1941, בשעת ער האָט געאַרבעט אויף אַן אַרכעאָלאָגישער אויסגראָבונג אין קרים. ער האָט קוים באַוויזן צו אַנטלויפֿן, און ניט געוווּסט, וואָס ס׳איז געשען מיט זײַן משפּחה. מ’האָט אים עוואַקויִרט קיין סאַראַטאָוו און שפּעטער — קיין סווערדלאָווסק, וווּ ער האָט געהאָרעוועט ווי אַן אַרבעטאָרער אין אַן אַרבעט־באַטאַליאָן — אויך ווי אַ לערער.
נאַדעל האָט זיך דערוווּסט, אַז די טאַטע־מאַמע און צוויי שוועסטער זײַנען צו פֿוס אַנטלאָפֿן פֿון מינסק און זיך דערשלאָגן קיין אוזבעקיסטאַן, בשעת זײַנע ליטווישע קרובֿים זײַנען אינעם חורבן אומגעקומען. ער האָט באַקומען אַ דאָקטאָראַט פֿונעם היסטאָרישן אינסטיטוט בײַ דער וויסנשאַפֿטלעכער אַקאַדעמיע אין לענינגראַד אין אָקטאָבער 1947. זײַן דיסערטאַציע האָט באַהאַנדלט די באַפֿרײַונג פֿון שקלאַפֿן בײַ ייִדן אין קרים. בשעת דער קאַמפּאַניע קעגן „קאָסמאָפּאָליטיזם‟, האָט די סאָוועטישע מאַכט אים געפּלאָגט און אים ניט געגעבן זײַן דאָקטאָר־דיפּלאָם ביז 1950. שפּעטער איז ער געוואָרן אַן אַסאָציִיִרטער פּראָפֿעסאָר און פֿאָרזיצער פֿון לאַטײַן בײַם הערצען־אינטיטוט אין לענינגראַד ביזן יאָר 1957.
נאַדעל האָט זיך אומגעקערט קיין פּוילן, וווּ ער האָט באַקומען די קאַטעדרע פֿאַר דער געשיכטע פֿון מיטל־עלטער בײַם גדאַנסקער אוניווערסיטעט. אין די 1960ער האָט ער געפֿאָרשט בײַם קאָמיטעט פֿון אַלטצײַטישע שטודיעס פֿון דער פּוילישער וויסנשאַפֿטלעכער אַקאַדעמיע אין וואַרשע, און געלערנט בײַם לאָדזשער אוניווערסיטעט. ווי אַ קוראַטאָר בײַם ייִדישן היסטאָרישן אינסטיטוט אין וואַרשע, און בײַם צענטראַל־ראַט פֿונעם קולטור־פֿאַרבאַנד פֿון די ייִדן אין פּוילן, האָט ער אַקטיוו געשטיצט די ייִדישע קולטור.
Z”L.